ارشدان مدیریت آموزشی

سطوح یادگیری سازمانی: در سازمان های یادگیرنده، سه سطح یادگیری متمایز اما مرتبط به هم وجود دارد:

الف) یادگیری فردی:

« یادگیری فردی اشاره به تغییر مهارت­ ها، بینش ها، دانش، گرایش ها و ارزش ها دارد که  از طریق مطالعه شخصی، آموزش ها مبتنی بر فناوری و مشاهده می شود»(مارکوارت ،1385،ص35)

واحدهای اصلی گروه ها و سازمان ها هستند. سنگه (1385،ص175) چنین نظر می دهد که :« سازمان ها فقط  از طریق افراد یاد می گیرند گرچه یادگیری فردی ، یادگیری سازمانی را تضمین نمی کند، اما بدون آن یادگیری سازمانی رخ نمی دهد» آرجریس و شون[1] (1978،ص20) چنین اظهار می دارند که یادگیری فردی شرط لازم برای یادگیری سازمانی است اما شرط کافی نیست.

« بنابراین توانایی و تعهد فرد برای یادگیری، عامل اساسی است. فرصت های یادگیری فردی شامل یادگیری خود مدیریتی، یادگیری  از همکاران و یادگیری به کمک کامپیوتر، تجربیات کاری روزانه، وظایف تخصصی در پروژه ها و بصیرت های شخصی است»(مارکوارت، 1385، ص 51)

ب) یادگیری گروهی :

مارکوارت(1385) یادگیری گروهی را چنین تعریف می کند: یادگیری گروهی یا تیمی، مربوط به افزایش دانش، مهارت ها و شایستگی های است که به وسیله و یا داخل گروه ها  به دست می آیند. تیم ها برای سازمان ها بسیار مهم هستند. تیم های کاری باید قادر به تفکر، خلق و یادگیری اثر بخش به عنوان یک موجودیت باشند. تشخیص این نکته مهم است که یادگیری تیمی به طور اساسی متفاوت  از آموزش گروهی است برای اینکه، این نوع یادگیری شامل چیزی بیش  از کسب مهارت های گروهی است. یادگیری تیمی بر یادگیری خود مدیریتی، خلاقیت و جریان آزاد ایده ها تأکید دارد. سیستم یادگیری تیمی موفق، تضمین می کند که تیم­ها تجربیات منفی و مثبت­شان را با سایر گروه ها در سازمان به اشتراک گذاشته در نتیجه به طور جدی رشد فکری شرکت را ارتقا می دهد.