« علیان مجنون » می گوید :

روزی به خانه دوستی رفتم . او برایم فالوده آورد ؛ به او گفتم : « این فالوده عالمان است ، دوست داری فالوده عارفان را به تو یاد دهم ؟ »

دوستم گفت : « آری ! »

گفتم : « عسل صفا ، شکر وفا ، روغن رضا ، نشاسته یقین را

                                                در دیگ تقوا بریز ؛

آب خوف بر آن بیفزا ،

با کفگیر عصمت مخلوط کن

                                        و بر آتش محبت بپز ؛

آن گاه در ظرف فکرت بریز

                               و با بادبزن  حمد خنک کن

                و با قاشق استغفار بخور! »